Φερούτσιο Λαμποργκίνι

Φερούτσιο Λαμποργκίνι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	28  Απριλίου 1916 Τσέντο
Θάνατος	20  Φεβρουαρίου 1993 Περούτζα
Αιτία θανάτου	καρδιακή ανακοπή
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Κατοικία	Εμίλια-Ρομάνια
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Ιταλίας (1916–1946) Ιταλία (από 1946)
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ισπανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	καινοτόμος επιχειρηματίας μηχανικός μηχανικός οδηγός αγώνων αυτοκινήτου βιομήχανος
Οικογένεια
Τέκνα	Tonino Lamborghini
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Ο Φερούτσιο Έλιο Αρτούρο Λαμποργκίνι (Ferruccio Lamborghini, Ρενάτσο, 28 Απριλίου 1916-Περούτζια:20 Φλεβάρη 1993 ήταν Ιταλός επιχειρηματίας και ιδρυτής της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας Lamborghini (Λαμποργκίνι).

Βιογραφία

Γεννήθηκε στη κοινότητα του Τσέντο του οικισμού Ρενάτζο. Γιός αγροτών, εγκαταλείπει το δημοτικό σχολείο και το πάθος για μηχανές και αυτοκίνητα τον οδηγούν στην Μπολόνια, όπου εργάζεται σε μια εταιρεία που επισκευάζει οχήματα του στρατού.

Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, βρίσκει την ευκαιρία να εξασκήσει τις ικανότητές του ως μηχανικός και επισκευαστής στο 50° μικτό τμήμα μηχανικού (στρατιωτική βάση της Ρόδου στο ομώνυμο νησί της ιταλικής Δωδεκανήσου).

Φερούτσιο Λαμποργκίνι φωτογραφημένος ανάμεσα σε μια "Jarama", και ένα τρακτέρ.

Το 1946, η αυξανόμενη ζήτηση για γεωργικούς ελκυστήρες (τρακτέρ) στην ιταλική αγορά, μαζί με την αποκτώμενη εμπειρία στις επισκευές, ωθούν τον Φερούτσιο να ξεκινήσει τη καριέρα του ως επιχειρηματίας στην παραγωγή γεωργικών ελκυστήρων (τρακτέρ). Αγοράζει στρατιωτικά οχήματα παρατημένα και τα μετατρέπει σε γεωργικά μηχανήματα.

Το 1948 στην κοινότητα του Τσέντο (Cento) ιδρύει την εταιρία γεωργικών ελκυστήρων με την ονομασία Λαμποργκίνι (η προέλευση του λογότυπου της εταιρείας συνδέεται με την ημερομηνία γέννησης του Φερούτσιο Λαμποργκίνι: πράγματι στο ημερολόγιο του ζωδιακού κύκλου, η 28η Απριλίου πέφτει στο ζώδιο του Ταύρου, επιπλέον ήταν λάτρης των ταυρομαχιών).

Μόλις τρία χρόνια μετά τον πόλεμο, η εταιρεία Λαμποργκίνι ήταν σε θέση να σχεδιάσει και να κατασκευάσει τους δικούς της γεωργικούς ελκυστήρες (τρακτέρ), και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα, η εταιρία Λαμποργκίνι γίνεται μία από τις πιο σημαντικές εταιρίες στην κατασκευή γεωργικών μηχανημάτων στην Ιταλία.

Το 1959, το επιχειρηματικό πνεύμα του ιδρυτή της νέας εταιρίας τον ωθεί μέχρι στο σημείο να συλλάβει την ιδέα της παραγωγής ελικοπτέρων, που ποτέ όμως δεν πραγματοποιήθηκε.Ένα πρωτότυπο παραμένει φυλασσόμενο στο Μουσείο Φερούτσιο Λαμποργκίνι (Museo Ferruccio Lamborghini) στο Φούνο ντι Αρτζελάτο (Funo di Argelato) στην επαρχία της Μπολόνια.

Παραγωγή αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων

Η προσωπική επιτυχία του Λαμποργκίνι του επέτρεψε να αγοράσει πολλά πολυτελή αυτοκίνητα, φτάνοντας στο σημείο, όπως ο ίδιος παραδέχεται, να είναι σε θέση να οδηγεί ένα διαφορετικό κάθε μέρα της εβδομάδας. Κατείχε διάφορες Άλφα Ρομέο και Λάντσια, μια Μερτσέντες-Μπένζ 300SL, μια Τζάγκουαρ E-Type και δύο Μαζεράτι 350GT. Ωστόσο, ο Λαμποργκίνι δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τις Μαζεράτι, θεωρώντας ότι ήταν "βαριές και όχι ιδιαίτερα γρήγορες."

Όσον αφορά τις Φερράρι,διάσημες στην εποχή τους όπως και σήμερα για τα φημισμένα χαρακτηριστικά υψηλών επιδόσεων, το 1958 αγόρασε στο Μαρανέλο μια Φερράρι 250 GT. Στα επόμενα χρόνια, κατείχε διάφορα αυτοκίνητα της Φερράρι χωρίς να λείπει η κριτική για αυτά. Ο Λαμποργκίνι υποστήριζε ότι οι Φερράρι ήταν καλά αυτοκίνητα, αλλά τις θεωρούσε "θορυβώδεις" και διαμαρτυρόταν για τα λιτά σχεδόν "σπαρτιάτικα" εσωτερικά .

Η Λαμποργκίνι 400 GT.

Η ιδέα για την παραγωγή αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων του ήρθε μετά από μια συζήτηση με τον Έντσο Φερράρι. Ο Βαλεντίνο Μπαλμπόνι, ιστορικός δοκιμαστής της Λαμποργκίνι , θυμάται το συμβάν: Ο Φερούτσιο διασκέδαζε δοκιμάζοντας εξαντλητικά τα αυτοκίνητα.Είχε δύο Φερράρι πανομοιότυπες, όπου περισσότερο από μία φορά είχε σπάσει τον συμπλέκτη. Αφού είχε ξοδέψει πολλά χρήματα για την επισκευή τους στο Μαρανέλο μια μέρα - μετά από μια ακόμη αποτυχία - μετέφερε ένα από τα αυτοκίνητα στο συνεργείο του και ένας μηχανικός το αποσυναρμολόγησε. Ο συμπλέκτης που έσπαζε ήταν πανομοιότυπος με εκείνο που χρησιμοποιούσε στα δικά του τρακτέρ. Από εκείνη τη στιγμή, οι διαμαρτυρίες του Φερούτσιο Λαμποργκίνι στον "Drake"(ψευδώνυμο του Έντσο Φερράρι) έγιναν πολύ πιο έντονες: "Ξοδεύω μια περιουσία για ένα αυτοκίνητο φταγμένο από εξαρτήματα που χρησιμοποιώ στα αγροτικά μηχανήματα!". Φαίνεται ότι η απάντηση του Έντσο Φερράρι ήταν: "Το αυτοκίνητο πάει πολύ καλά. Το πρόβλημα είναι ότι εσύ είσαι ικανός να οδηγάς τρακτέρ και όχι τις Φερράρι".

Αυτό, σύμφωνα με το γνωστό θρύλο, εκτός των άλλων επιβεβαιωμένο από τον ίδιο το Φερούτσιο, ήταν το κίνητρο που τον οδήγησε στην απόφασή του να δημιουργήσει τον κλάδο των αυτοκίνητων της Λαμποργκίνι, με σκοπό την δημιουργία ενός αυτοκινήτου υψηλών επιδόσεων, σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες. Ο Λαμποργκίνι υποστηρίζει ότι ένα αυτοκίνητο μεγάλων αποστάσεων θα πρέπει να προσφέρει υψηλή απόδοση, χωρίς να θυσιάζει τα οδηγικά χαρακτηριστικά και την υψηλή ποιότητα του εσωτερικού.

Η ιστορία της ρήξης μεταξύ Φερράρι και Λαμποργκίνι είναι γεμάτη θρύλους. Λέγεται ότι όταν ο Φερράρι γνώρισε τις προθέσεις του Λαμποργκίνι, είπε σε έναν συνεργάτη του: "χάσαμε έναν από τους καλύτερους πελάτες μας", μη πιστεύοντας στην πραγματικότητα την δυνατότητα του Λαμποργκίνη να ανταγωνιστεί τα αυτοκίνητα της Φερράρι. Ο Λαμποργκίνι, σε συνέντευξή του το 1991, είπε ότι από εκείνη την περίφημη μέρα ο Φερράρι δεν του μίλησε ποτέ και ότι ο Drake (Έντσο Φερράρι) τον απέφευγε στις περισσότερες των περιπτώσεων. Από την πλευρά του, ο Έντσο Φερράρι αρνήθηκε ότι διαδραματίστηκε ποτέ αυτό το γεγονός.

Τζιότο Μπιτζαρίν,ι Φερούτσιο Λαμποργκίνη και Τζιάν Πάολο Νταλάρα στην Σαντ άγκατα μπολονιέζε, το 1963, με ένα πρωτότυπο της Λαμποργκίνι V12.

Για την πρώτη "Λαμποργκίνι" η μελέτη του κινητήρα, 12 κυλίνδρων 3.500 cm³ ανατέθηκε στον Τζιότο Μπιτζαρίνι, που μέχρι πριν από λίγο είχε συμβάλει στη γέννηση των πιο φημισμένων Φερράρι, όπως τη Τέστα Ρόσα (Testa Rossa) του 1957, και τη 250 GTO. Το 1966 με την παρουσίαση της Μιούρα (Miura) θα γίνει η επανάσταση των αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων: κινητήρας 12-κύλινδρος, τώρα στα 4000 cm3 και τοποθετημένος στον πίσω άξονα -με το κιβώτιο και το διαφορικό ενωμένα στην βάση του μοτέρ. Η Μιούρα (Miura) σημείωσε φοβερή επιτυχία και η παράγωγή της θα συνεχισθεί μέχρι το 1973.

Το 1969 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Καβαλιέρε ντέλ Λαβόρο (Cavaliere del Lavoro) στον τομέα της βιομηχανίας.

Εξαιτίας της πετρελαϊκής κρίσης του 1973 και της σύγχρονης νομοθεσίας που σε μεγάλο βαθμό περιόριζε τη χρήση του αυτοκινήτου, κυρίως των αυτοκινήτων υψηλών αποδόσεων, ο Φερούτσιο σκέφτηκε να αποσυρθεί από την παραγωγική δραστηριότητα. Το 1972, χωρίς καμία προειδοποίηση, παραχώρησε το μεγαλύτερο ποσοστό του τομέα των αυτοκινήτων στον Ελβετό βιομήχανο Τζορτς-Χέντρι Ροσέτι και αποσύρθηκε στον αμπελώνα του στην Ουμπρία όπου αφιερώνεται στην παραγωγή κρασιού.Φημισμένη παραγωγή κόκκινου κρασιού με την ονομασία Κόλι ντέλ Τραζιμέντο((Colli del Trasimeno) γνωστή σε όλους ως "το Αίμα της Μιούρα".(Sangue di Miura)

Τελευταία χρόνια

Πέθανε στο αγρόκτημα του, σε ηλικία 76 ετών. Ακόμη και η κηδεία του ήταν μια απόδειξη του πάθους του για τις μηχανές. Οδηγήθηκε στο κοιμητήριο του οικισμού Ρενάτσο με ένα παλιό αγροτικό κάρο, συρόμενο από ένα τρακτέρ της εταιρίας του και στην είσοδο του κοιμητηρίου ήταν σταθμευμένα μερικά από τα ποιο ισχυρά αυτοκίνητα του. Στην επιτύμβια στήλη υπάρχει η επιγραφή: Καλή δουλειά στη νέα οικία του Θεού.